บ.ว.
เวลา ตีสามกว่า ๆ ฝนพึ่งหยุดตก อาจจะเป็นเพราะอากาศที่เย็น หรือเพราะความเงียบของคืนเดือนมืดกลางกรุง ที่ทำให้เรานึกหวนกลับไปเห็นตัวเองกับเพื่อน ๆ ตอนสมัยเป็นนักเรียน โรงเรียนบัวงามวิทยาที่มีอาคารเรียนสามชั้นหลังนึง รถรับส่งนักเรียน สนามหญ้า โรงอาหาร สระบัว ภาพแห่งช่วงเวลาที่เคยมีกับเพื่อนหลั่งไหลเข้ามาชโลมใจเพื่อนให้พองโตในคืน ที่กำลังนั่งจมอยู่กับตัวหนังสือเพียงคนเดียว.. ความคิดถึงเพื่อนนั้นไม่รู้มาจากไหน หรืออาจจะมากับลมที่พัดไปเมื่อครู่ ใครจะรู้? แปลกใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมความคิดถึงเพื่อนมันจึงถาโถมเข้ามาได้มากถึง ขนาดนี้ แค่เผลอใจวูบเดียวจริง ๆ อย่างนั้นก็เลยลองปล่อยเวลาให้ผ่านไปกับความรู้สึกนึกคิดของตัวเองอย่าง อิสระบ้างจะเป็นไร? เราคงไม่รู้ตัวหรอก.ว่าตัวเองเผลอยิ้มและนั่งหัวเราะกับมันไปกี่มากน้อย เท่าไร แต่มันเป็นอีกหนึ่งความสุขที่หาได้ไม่ยากเลย ว่าไหม..?. หากแต่การนั่งเล่นกับความทรงจำของตนเองกลับเป็นการเตือนสติตัวเองให้เข้าใจ อีกครั้งว่า อดีต.ก็คงเป็นอดีต อดีตที่เราจะเรียกร้องเอากลับมาเป็นปัจจุบันอีกครั้งก็คงไม่ได้ แต่แน่นอนว่าเราแอบรู้สึกดีใจกับตัวเองทุกครั้งที่ความทรงจำยังทำให้ตัวเอง ยิ้มได้ทุกเวลาที่นึกหรือคิดถึงเพื่อน J.... ณ วันนี้ เพื่อนๆ คงเดินตามทางชีวิตของตนเองที่แต่ละคนเลือกสรรด้วยตั้งใจ ไม่รู้ว่าใครเดินทางเก็บเกี่ยวสิ่งใดไปมากน้อยเท่าไรหรือเข้าใกล้ถึงหวังของ ตัวเองมากน้อยเพียงใด? เราเองคงจะดีใจไม่น้อยแค่ได้ยินข่าวว่าเพื่อนแต่ละคนกำลังเดินทางชีวิตอย่าง ราบรื่นและงดงาม หากจะยากลำบากบ้างในบางครั้ง ก็ถือว่าเป็นการทดสอบความแข็งแกร่งและแรงใจตน แต่ก็ขออย่าให้มากเกินไปนักจนทำให้เพื่อนหมดหวังหรือล้มก่อนถึงฝันของเพื่อน เลย แต่ถึงอย่างไรเราก็เชื่อมันในความสามารถและแรงใจของเพื่อนแต่ละคนอยู่ แล้ว...
หวังว่าคงได้พบเจอกันในเร็ววัน
เก่ง
๒๗ กันยายน ๒๕๕๔
จากห้องเช่าชั้น ๔ ที่มองเกือบเห็นโดมพระจันทร์ บางกอกน้อย เมืองกรุง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น